شعر از خاقانی
به دو میگون لب و پسته دهنت به سه بوسِ خوش و فندق شکنت
به زره پوش قــــــــد تیر وشت بــــــــه کــــمانکش مژه ی تیغ زنت
به حـــــــــریر تن و دیبای رخت به ترنج بــــــــــــــر و سیب دقنت
بدو نرگس، بدو سنبل بدو گل بر سر سرو و صـــــــــنوبر شکنت
به مـــــی عبهر آن سرخ گلت به خــــــــــــوی عنبر آن یاسمنت
به گـــــــهرهای تر از لعل لبت به حلی هـــــای زر از سیم تنت
به فـــــروغ رخ زهـــــــره صفتت به فریب دل هــــــــــــــاروت فنت
به نگین لب و طـــــــــوق غببت این ز بـــــــرگ گل و آن از سمنت
به دو مخمور عــــروس حبشیت خفته در حجله جــــــــــــزع یمنت
به بناگوش تــــــو و حلقه گوش به دو زنجیر شــــــــکن بر شکنت
به سرشک تر و خــــون جگرم بسته بیرون و درون دهــــــــــنت
به شرار دل و دود نفــــــــسم مــــــــــانده بر عارض جعد شکنت
به نیاز دل مـــــــــــــن در طلبت بگــــــــــــــــــداز تن من در حَزَنت
به دو تا موی که تعویذ من است یـــــــــادگار از سر مشکین رسنت
به نشانی که میان من و توست نوش مــــــــــرغان و نوای سخنت
که مرا تا دل و جـان است بجای جـــــای باشد به دل و جان منت
دوستتر دارمــــت از هر دو جهان دوست تر دارم از خــــــــــویشتنت
تو بمان دیـــــــــر که خـــاقانی را دل نــــــمانده ست ز دیر آمدنت
