برانگیخته شدن مردگان از قبرها یکی از مهم ترین ویژگی های قیامت است که در آن انسانها بایست به کیفر و یا جزای اعمال خود برسند. قبل از فرا رسیدن قیامت طبق روایات اسلامی بارانی خواهد بارید و بر اثر آن بر بدن مردگان گوشت خواهد رویید و انسانها دوباره زنده خواهند شد. روایتی از معصوم رسیده است که باریدن باران و زنده شدن مردگان را مربوط به قبل از ظهور مهدی می گوید. این روایت را تنها شیخ مفید ذکر کرده است:
چون نزدیک ظهور قائم که می شود، باران بببارد بر مردم در جمادی الآخر روز از ماه رجب، بارانی که خلایق مثل آن را ندیدند، پس می رویاند خدا به آن گوشت مومنان را در قبر ایشان، و گویا نظر می کنم بسوی ایشان که رو آورند از قبیله جهینه می افشانند خاک را از موهای خود.
تاریخ غیبت کبری از سید محمود صدر در این مورد می نویسد:
در این مورد فقط شیخ مفید، روایتی را بطور مرسل در کتاب ارشاد نقل کرده است و می گوید:
روایات گویای نشانه هایی برای قیام حضرت مهدی علیه السلام و آیات و دلائل و حوادثی است که پیش از ظهور آن حضرت بوقوع می پیوندد. بعد آنها را می شمرد تا این مساله:
« و مرده هائی از قبر بپا خیزند و بدنیا بر می گردند و یکدیگر را می شناسند و به دیدار یکدیگر می روند»
ظاهر این عبارت آن است که این موضوع در دوران غیبت کبری واقع می شود و شاید از نشانه های مخصوصی باشد که برای آگاه شدن افراد با اخلاص از نزدیک بودن ظهور انجام می گیرد. لکن چیزی که مطلب را آسان می کند آن است که این خبر چون خبری مرسل است نمی تواند یک مساله تاریخی را اثبات کند.
اگر کسی بگوید: این خبری است از جمله اخبار مربوط به رجعت که آن اخبار بسیارند، و معنای رجعت جز برگشتن به زندگی بعد از مرگ نیست.
گوئیم: رجعت مساله ای است که بعد از ظهور انجام می گیرد و پیش از آن نیست و این خبر صراحت دارد در این که بپا خاستن مرده ها جلو روی قیام حضرت است، یعنی پیش از ظهور می باشد و این سخن را هیچکس نگفته است.
ما در اینجا قصد این را نداریم که بگویم این زنده شدن مربوط به قبل از قیام حضرت یا بعد از آن است، بلکه مقصودمان این است که بگوییم در زمان مهدی اکثریت انسانها زنده شده و به دنیا بر می گردند و هدف از این زنده شدن هم رسیدگی به اعمال و پاداش و کیفر اعمالشان می باشد. حال اجازه دهید تا بار دیگر این موضوع را از کتاب الهی و تفاسیر معصومین پیگیری کنیم. خداوند در آیات زیادی سخن از زنده شدن انسانها پس از مرگ کرده است.
وَأَقْسَمُواْ بِاللّهِ جَهْدَ أَیْمَانِهِمْ لاَ یَبْعَثُ اللّهُ مَن یَمُوتُ بَلَى وَعْدًا عَلَیْهِ حَقًّا وَلکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لاَ یَعْلَمُونَ[1]
با سختترین سوگندهایشان بخدا سوگند یاد کردند که خدا کسى را که مىمیرد بر نخواهد انگیخت آرى [انجام] این وعده بر او حق است لیکن بیشتر مردم نمىدانند
امام صادق در تفسیر این آیه فرمود:
کفار به خدا سوگند نمی خورند بلکه این آیه برای گروهی از امت محمد نازل شده است که به آنها گفته می شود آیا بعد از مرگ و قبل از قیامت بر می گردید و آنها سوگند خوردند که بر نمی گردند و خداوند گفته آنان را رد می نماید و می فرماید لِیُبَیِّنَ لَهُمُ الَّذِی یَخْتَلِفُونَ فِیهِ وَ لِیَعْلَمَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّهُمْ کانُوا کاذِبِینَ یعنی در هنگام رجعت آنها زنده می شوند و کشته می گردند و سینه های مومنین از این عمل آرام می گیرد.[2]
در آیه ذیل قرآن بیان می فرماید که اعراض کنندگان از ذکر خدا در قیامت کور محشور می شوند. و معصوم در تفسیر این آیه فرموده است که این آیه مربوط به زنده شدن در رجعت است.
وَمَنْ أَعْرَضَ عَن ذِکْرِی فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنکًا وَنَحْشُرُهُ یَوْمَ الْقِیَامَةِ أَعْمَى[3]
هر کس از یاد من دل بگرداند در حقیقت زندگى تنگ [و سختى] خواهد داشت و روز رستاخیز او را نابینا محشور مىکنیم.
در تفسیر این آیه امام صادق فرموده است:
به خدا سوگند آنها ناصبیان هستند که عداوت اهل بیت نبوت و رسالت در دل ایشان جا کرده است.
معاویه بن عمار گوید:
فدایت گردم می بینم که این ناصبیان و دشمنان شما وسعت رزق دارند تا اینکه می میرند.
حضرت فرمود:
آن در رجعت است که عذره می خورند.[4]
در سوره یاسین آیه ای آمده است که می فرماید: یا وَیْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ[5] «وای بر ما چه کسی ما را از مرقد هایمان بیرون آورد این چیزی است که خداوند وعده آن را داده بود و پیامبران الهی درست گفته بودند.»
این آیه در خصوص زنده شدن مردگان و دیدن درست بودن وعده های داده شده توسط پیامبران خواهد بود. حسن بن شاذان واسطی گوید به امام رضا نامه ای نوشتم و از جهل اهل واسط و جفای ایشان بر خود شکایت کردم. آنان گروهی از مردم عثمانی بودند که مر آزار می دادند. امام با خط خویش نوشتند خداوند از دوستانش پیمان گرفته است که بر دولت باطل صبر نمایند، فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ.
وقتی که سید خلق قیام نماید ایشان خواهند گفت:
یا وَیْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ
این جملات را بخاطر ظهور سید خلق( مهدی ) خواهند گفت.[6]
در قرآن کریم آیه ای است که در آن بیان شده است که خداوند از پیامبران پیمان گرفته است که در هنگام فرود آمدن فرستاده وی، او را یاری نمایند.:
وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثاقَ النَّبِیِّینَ لَما آتَیْتُکُمْ مِنْ کِتابٍ وَ حِکْمَةٍ ثُمَّ جاءَکُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَکُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ [7]
و [یاد کن] هنگامى را که خداوند از پیامبران پیمان گرفت که هر گاه به شما کتاب و حکمتى دادم سپس شما را فرستادهاى آمد که آنچه را با شماست تصدیق کرد البته به او ایمان بیاورید و حتما یاریش کنید آنگاه فرمود آیا اقرار کردید و در این باره پیمانم را پذیرفتید گفتند آرى اقرار کردیم فرمود پس گواه باشید و من با شما از گواهانم
امام صادق در تفسیر این آیه فرمود:
هر پیامبری که از زمان آدم تا زمان عیسی در دنیا بوده است به دنیا باز خواهد گشت و امیر مومنان را یاری خواهد نمود و او مراد از لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ یعنی ایمان آورنده به پیامبرمی باشد و مراد از لَتَنْصُرُنَّهُ ، امیر مومنان است. [8]
روایتی از امام موسی کاظم رسیده وحکایت از رجعت تمام کسانی که در دنیا بدانها ظلم شده و تمام کسانی که ظالم بوده اند در زمان مهدی دارد.
در کتاب منتخب البصائر از حضرت موسی کاظم روایت می کند که فرمود: مردمی که مرده اند بدنیا بازخواهند گشت و انتقام خود را می گیرند به هر کس آزاری رسیده بمثل آن قصاص می کند و و هر کس خشمی دیده بمانند آن انتقام میگیرد و هر کس کشته شده قاتل را خود بتقاص خون خود می کشد و برای این منظور دشمنان آنها نیز بدنیا باز می گردند، تا خون ریخته شده خود را تلافی کنند و بعد از کشتن آنها، سی ماه زنده می مانند، و سپس همگی در یک شب می میرند، در حالیکه انتقام خود خود را گرفته و دلهاشان شفا یافته است، و دشمنان آنها بسخت ترین عذاب دوزخ مبتلا می شوند. آنگاه در پیشگاه خداوند جبار ایستاده تا حقوق از دست رفته آنها را از دشمنان بگیرد.[9]
سعد بن عبد اللَّه در کتاب بصائر الدرجات از حضرت امام جعفر صادق (علیه السّلام) روایت کرده است، و در آن روایت مذکور است که راوى عرض کرد که: مگر رجعتهاى بسیار خواهد بود؟ حضرت فرمود: بلى، و هر امامى که در هر قرنى بوده است رجعت مىکند، و نیکوکاران و بدکاران زمان او با او بر مىگردند.[10]
در کتاب منتخب البصائر از جمیل بن دراج روایت کرده که گفت: تفسیر آیه إِنَّا لَنَنصُرُ رُسُلَنَا وَالَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا وَیَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهَادُ[11] «در حقیقت ما فرستادگان خود و کسانى را که گرویدهاند در زندگى دنیا و روزى که گواهان برپاى مىایستند قطعا یارى مىکنیم» را از امام صادق پرسیدم. فرمود: بخدا قسم این در رجعت است نمی دانی که بسیاری از پیغمبران در دنیا یاری نشدند و کشته گشتند و ائمه هم کشته گشتند و کسی آنها را یاری نکرد. تاویل این آیه در رجعت است. در تفسیر قمی منظور از اشهاد(شاهدان) را در این روز ، ائمه می داند.
ادامه آیه فوق اشاره به نافع نبودن معذرت عذرخواهان در این روز دارد:
یَوْمَ لَا یَنفَعُ الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُمْ وَلَهُمُ اللَّعْنَةُ وَلَهُمْ سُوءُ الدَّارِ
روزى که ستمگران را پوزشطلبىشان سود نمىدهد و براى آنان لعنت است و برایشان بدفرجامى آن سراى است.
از آیات دیگری که از سوی معصوم بر خروج مردگان از قبر در زمان مهدی تاویل گردیده، ایاتی چند از سوره مبارکه قاف است:
وَ اسْتَمِعْ یَوْمَ یُنادِ الْمُنادِ مِنْ مَکانٍ قَرِیبٍ یَوْمَ یَسْمَعُونَ الصَّیْحَةَ بِالْحَقِّ ذلِکَ یَوْمُ الْخُرُوجِ إِنَّا نَحْنُ نُحْیِی وَ نُمِیتُ وَ إِلَیْنَا الْمَصِیرُ یَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِراعاً ذلِکَ حَشْرٌ عَلَیْنا یَسِیرٌ [12]
و روزى که منادى از جایى نزدیک ندا درمىدهد به گوش باش روزى که صیحه را به حق مىشنوند آن [روز] روز بیرون آمدن [از زمین] است ماییم که خود زندگى مىبخشیم و به مرگ مىرسانیم و برگشت به سوى ماست روزى که زمین به سرعت از [اجساد] آنان جدا و شکافته مىشود این حشرى است که بر ما آسان خواهد بود.
امام صادق می فرماید این آیه در اشاره به حشر در زمان رجعت است.[13]
علی بن ابراهیم قمی در تفسیرش می گوید مراد از انشقاق زمین در آیه یَوْمَ تَشَقَّقُ الْأَرْضُ عَنْهُمْ سِراعاً مربوط به رجعت مردگان در هنگام ظهور است.
همچنین در سوره مبارکه اسرا آمده است: هر کس در این دنیا از نظر معنوی کور باشد در آخرت کور محشور خواهد شد.
وَ مَن کاَنَ فىِ هَذِهِ أَعْمَى فَهُوَ فىِ الاَْخِرَةِ أَعْمَى وَ أَضَلُّ سَبِیلا[14]
و هر که در این [دنیا] کور[دل] باشد در آخرت [هم] کور[دل] و گمراهتر خواهد بود
ابو بصیر روایت کند که امام باقر در تفسیر این آیه فرمود: هر کس در دنیا کور باشد در آخرت نیز کور است و سخت گمراه است و این در رجعت خواهد بود.[15]
در کشف الغمه آورده که من جمله از علامات قیام القائم زنده شدن مردگان است:
اموات نبشرون من القبور حتى یرجعوا الى الدنیا فیتعارفون فیها و یتزاوجون
یعنى و از جمله علامات ظهور صاحب الزمان آنست که مردگان از گورها زنده شده باشند و بدنیا رجوع کنند و یکدیگر را بشناسند در آن و بیکدیگر متزوج شوند.[16]
امام صادق فرمود:
ابلیس علیه العنه از خدا خواست او را تا یوم یبعثون مهلت دهد، خداوند فرمود به تو تا یوم المعلوم مهلت دادم. پس وقتی که این روز معلوم فرا رسد شیطان با تمامی اتباعش از هنگام خلق آدم تا روز معلوم ظاهر خواهد شد و آن آخرین باری است که علی (ع) رجعت می فرماید. گفتم آیا برای ایشان رجعت های مختلف است. فرمود آری او رجعات مختلف دارد و هیچ امامی نیست که در قرنی زندگی کرده باشد مگر آنکه با ابرار و فسقه زمانش بر خواهد گشت. پس به هنگام آن روز معلوم، علی با یارانش باز خواهد گشت و ابلیس نیز با یارانش خواهد بود. میقات آنها در ارضی از اراضی فرات است که به آن روحاء گفته می شود. که از کوفه شماست. پس بین آنها جنگی در خواهد گرفت که از زمان خلقت آدم مانند آن نبوده است. پس گویی به اصحاب علی ع می نگرم که تا صد قدم به عقب بر می گردند و گویا می بینم برخی پاهایشان را در آب فرات گذارده اند. پس در این هنگام خداوند جبار در حالیکه بر وی غمامی سایه انداخته است به همراه فرشتگان به زمین هبوط می نماید و امر پایان یافته است. پیامبر اکرم در پیشاپیش اوست و در دستش حربه ای از نور است . وقتی که ابلیس او را می بیند به عقب بر می گردد. یارانش به او می گویند به کجا فرار می کنی! تو در حال پیروز شدن هستی. شیطان می گوید من آنچه را که شما نمی بینید، می بینم. سپس می گوید من از خداوند عالمیان خائفم إِنِّی أَخافُ اللَّهَ رَبَّ الْعالَمِینَ . در این وقت پیامبر به او میرسد و ضربه ای بین دو کتف او وارد می کند که هلاکت او و یارانش از اثر آن ضربه خواهد بود. در این زمان است که خداوند به حقیقت عبادت می گردد و به او چیزی شرک نمی ورزد. علی (ع) در آنزمان چهل و چهار هزار سال حکومت می کند تا اینکه هر یک از یاران او هزار پسر می آورند در حالیکه هیچ دختری در بین آنان نیست. آن زمان دو بهشتی[17] که خداوند وعده داده است در کنار مسجدکوفه ظاهر خواهد شد وَ مَا حَوْلَهُ بِمَا شَاءَ اللَّهُ. [18]
برخی مطالب مرتبط:
قیامت پدیده ای غیر از ظهور نیست ـ قسمت دوم
پی نوشت:
[1] ـ سوره مبارکه نحل، آیه 38
[2] ـ تفسیر القمی، ج1، ص: 385، ما یقول الناس فیها قال یقولون نزلت فی الکفار قال إن الکفار کانوا لا یحلفون بالله و إنما نزلت فی قوم من أمة محمد ص قیل لهم ترجعون بعد الموت قبل القیامة فحلفوا إنهم لا یرجعون فرد الله علیهم فقال لِیُبَیِّنَ لَهُمُ الَّذِی یَخْتَلِفُونَ فِیهِ وَ لِیَعْلَمَ الَّذِینَ کَفَرُوا أَنَّهُمْ کانُوا کاذِبِینَ یعنی فی الرجعة یردهم فیقتلهم و یشفی صدور المؤمنین فیهم
[3] ـ سوره مبارکه طه، آیه 124
[4] ـ تفسیر القمی، ج2، ص: 65، أخبرنا أحمد بن إدریس قال حدثنا أحمد بن محمد عن عمر بن عبد العزیز عن إبراهیم بن المستنیر عن معاویة بن عمار قال قلت لأبی عبد الله ع عن قول الله فَإِنَّ لَهُ مَعِیشَةً ضَنْکاً قال هی و الله النصاب، قال جعلت فداک قد رأیناهم دهرهم الأطول فی کفایة حتى ماتوا، قال ذلک و الله فی الرجعة یأکلون العذرة.
[5] ـ سوره مبارکه یاسین، آیه 52
[6] ـ تأویل الآیات الظاهرة، ص: ، قال الحسن بن شاذان الواسطی کتبت إلى أبی الحسن الرضا ع أشکو جفاء أهل واسط و جهلهم علی و کانت عصابة من العثمانیة تؤذینی فوقع بخطه إن الله قد أخذ میثاق أولیائه على الصبر فی دولة الباطل فَاصْبِرْ لِحُکْمِ رَبِّکَ فلو قد قام سید الخلق لقالوا یا وَیْلَنا مَنْ بَعَثَنا مِنْ مَرْقَدِنا هذا ما وَعَدَ الرَّحْمنُ وَ صَدَقَ الْمُرْسَلُونَ
و یعنی بسید الخلق القائم ع.
[7] ـ سوره مبارکه آل عمران، ایه 81
[8] ـ تفسیر القمی، ج1، ص: 25، حدثنی أبی عن ابن أبی عمیر عن عبد الله بن مسکان عن أبی عبد الله ع فی قوله وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثاقَ النَّبِیِّینَ لَما آتَیْتُکُمْ مِنْ کِتابٍ وَ حِکْمَةٍ ثُمَّ جاءَکُمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَکُمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ وَ لَتَنْصُرُنَّهُ قال ما بعث الله نبیا من لدن آدم إلى عیسى ع إلا أن یرجع إلى الدنیا فینصر أمیر المؤمنین (ع) و هو قوله «لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ» یعنی رسول الله وَ لَتَنْصُرُنَّهُ یعنی أمیر المؤمنین
[9] ـ ترجمه ج13 بحارالانوار، ص 1190
[10] ـ رسائل و مسائل (للنراقی)، ج3، ص: 163
[11] ـ سوره مبارکه غافر، آیه 51
[12] ـ سوره مبارکه قافریال ایات 41 تا 44
[13] ـ تفسیر القمی، ج2، ص: 327
[14] ـ سوره مبارکه اسرا، آیه 72
[15] ـ ترجمه ج 13 بحارالانوار، ص 1207
[16] ـ تفسیر منهج الصادقین فی إلزام المخالفین، ج6، ص: 108
[17] ـ خداوند در سوره مبارکه الرحمن ابتدا شرح دو بهشت را می دهد که مخصوص خائفان است وَلِمَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ جَنَّتَانِ و سپس دو بهشت دیگر را در مادون آنها به بهشتیان بشارت می دهد . این دو بهشت همانند که خداوند آنها را بسیار سبزگون خوانده است؛ وَمِن دُونِهِمَا جَنَّتَانِ فَبِأَیِّ آلَاء رَبِّکُمَا تُکَذِّبَانِ مُدْهَامَّتَانِ
[18] ـ بحارالأنوار ج : 53 ص : 42 و رسائل آل طوق القطیفی، ج1، ص: 132، إِنَّ إِبْلِیسَ قَالَ أَنْظِرْنِی إِلى یَوْمِ یُبْعَثُونَ فَأَبَى اللَّهُ ذَلِکَ عَلَیْهِ قالَ فَإِنَّکَ مِنَ الْمُنْظَرِینَ إِلى یَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ ظَهَرَ إِبْلِیسُ لَعَنَهُ اللَّهُ فِی جَمِیعِ أَشْیَاعِهِ مُنْذُ خَلَقَ اللَّهُ آدَمَ إِلَى یَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ وَ هِیَ آخِرُ کَرَّةٍ یَکُرُّهَا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فَقُلْتُ وَ إِنَّهَا لَکَرَّاتٌ قَالَ نَعَمْ إِنَّهَا لَکَرَّاتٌ وَ کَرَّاتٌ مَا مِنْ إِمَامٍ فِی قَرْنٍ إِلَّا وَ یَکُرُّ مَعَهُ الْبَرُّ وَ الْفَاجِرُ فِی دَهْرِهِ حَتَّى یُدِیلَ اللَّهُ الْمُؤْمِنَ مِنَ الْکَافِرِ فَإِذَا کَانَ یَوْمُ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ کَرَّ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع فِی أَصْحَابِهِ وَ جَاءَ إِبْلِیسُ فِی أَصْحَابِهِ وَ یَکُونُ مِیقَاتُهُمْ فِی أَرْضٍ مِنْ أَرَاضِی الْفُرَاتِ یُقَالُ لَهُ الرَّوْحَاءُ قَرِیب مِنْ کُوفَتِکُمْ فَیَقْتَتِلُونَ قِتَالًا لَمْ یُقْتَتَلْ مِثْلُهُ مُنْذُ خَلَقَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ الْعَالَمِینَ فَکَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَى أَصْحَابِ عَلِیٍّ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ ع قَدْ رَجَعُوا إِلَى خَلْفِهِمُ الْقَهْقَرَى مِائَةَ قَدَمٍ وَ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَیْهِمْ وَ قَدْ وَقَعَتْ بَعْضُ أَرْجُلِهِمْ فِی الْفُرَاتِ فَعِنْدَ ذَلِکَ یَهْبِطُ الْجَبَّارُ عَزَّ وَ جَلَّ فِی ظُلَلٍ مِنَ الْغَمامِ وَ الْمَلائِکَةُ وَ قُضِیَ الْأَمْرُ رَسُولُ اللَّهِ ص أَمَامَهُ بِیَدِهِ حَرْبَةٌ مِنْ نُورٍ فَإِذَا نَظَرَ إِلَیْهِ إِبْلِیسُ رَجَعَ الْقَهْقَرَى نَاکِصاً عَلَى عَقِبَیْهِ فَیَقُولُونَ لَهُ أَصْحَابُهُ أَیْنَ تُرِیدُ وَ قَدْ ظَفِرْتَ فَیَقُولُ إِنِّی أَرى ما لا تَرَوْنَ إِنِّی أَخافُ اللَّهَ رَبَّ الْعالَمِینَ فَیَلْحَقُهُ النَّبِیُّ ص فَیَطْعُنُهُ طَعْنَةً بَیْنَ کَتِفَیْهِ فَیَکُونُ هَلَاکُهُ وَ هَلَاکُ جَمِیعِ أَشْیَاعِهِ فَعِنْدَ ذَلِکَ یُعْبَدُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لَا یُشْرَکُ بِهِ شَیْئاً وَ یَمْلِکُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع أَرْبَعاً وَ أَرْبَعِینَ أَلْفَ سَنَةٍ حَتَّى یَلِدَ الرَّجُلُ مِنْ شِیعَةِ عَلِیٍّ ع أَلْفَ وَلَدٍ مِنْ صُلْبِهِ ذَکَراً وَ عِنْدَ ذَلِکَ تَظْهَرُ الْجَنَّتَانِ الْمُدْهَامَّتَانِ عِنْدَ مَسْجِدِ الْکُوفَةِ وَ مَا حَوْلَهُ بِمَا شَاءَ اللَّهُ
